Özledim

(Resim Sude 3,5 aylıkken Necibelerin Mudanyadaki yazlıklarının verandasında çekilmişti...)
Az önce üniversiteden oda arkadaşlarım ile görüştüm, Necibe ve Ece, Ece Amerika'dan tatil için dönmüş, aman yaa şu km.ler var arada ama seslerini duydum iyiyim diyorum, bir yandan da ne ne çabuk geçti zaman diyorum, bir yandan ses yetmedi keşke görüşebilseydik, keşke bir "Yallah şoför" diye ünleyebilseydik diyorum... Nostalji özlemi mi ne demeli buna bilemiyorum ki? Çok güzel geçti öğrenciliğim, her anı, 1983'ten 2001 yılına dek, anasınıfından fotoğraflarım var, doğum günümde arkadaşlarla dans edekren, mumlarımı üflerken, ve dün akşam Sude ile eve dönüp de isminin konduğu gecenin videosunu izledim, klasik "film şeridi" olayı canlandı kafamda, heyytt be Aliye? (Böyle mi diyordunuz Neco?)
Fakat işte öyle bir dönüm noktası var ki hayatımda, Sude, ondan önce her şeyin bir bedeli vardı, değiştirilebilirdi, üzerinde oynanabilirdi (aşkım bu satırları okumuyorsun di mi? Sözüm 6 no.lu dairemizden dışarı) ama şimdi O benim her şeyim... Geri dönüşüm yok, ne mutlu ki...
Dün akşam şimşekler çakıp gök gürlerken, hatta penceremiz bile sarsılırken o şiddetle prensesim korkmasın dedim, "annecim aydede bak nasıl da ağlıyor Sude'yi çok özledim, O'nu çok seviyoruz biz aydede, anne, baba... Baba çok özlemiş diyor gördün mü nasıl ağlıyor" diyerek pencereden o sarsıntıda dışarı baktırdım, "hiiii" dedi bir eliyle ağzını kapatarak şaşkınlığını gösterirken, "annee aydedeee üüüüüü" anne aydede ağlıyor diyor kızım şaşkınlıkla sonra "şşşş" diyor işaret parmağı ile ağzına sus işareti yaparak, aydedesini teselli ediyor minicik yüreğiyle... Anne o anda yoğunlaşıyor, ne duygusal akıllı bir kızım var şükürler olsun ühüüüü diyecekken kucağındaki sıpa "anneee lalaaa poooo" diyerek kendini yere atıyor, duygusal kadın silkelen de hayatın gerçekleriyle yüzleş, kızın bile senden daha mantıklı :D... Hemen cdye Teletubbiesleri koyup dans etmeye başladık, kızım annesini gerçek hayata döndürdü...