Eskilerden...

Yolda yürüyoruz mesela, kaldırım taşı oynamış ve aradan toprak mı görünmüş hemen görüyor ister arabada ister yaya ister koşarken ister kucakta, doğru hedefe gidip dokunuyor, ellerinin arasına alıp annesine hediye ediyor bir avuç "kuuuu". Sonra suyu çok seviyor, denize bayılıyor, herkese gösteriyor burnunu tıkayıp nasıl da daldığını (sadece şov, asla kafasını denizin içine sokmuyor). Taş bulursa hele hele yanında bir de taş parçası kahkahalarını durduramıyoruz, hemen taşı atıyor ister denize ister minicik bir su birikintisine, hele hele resimdeki gibi bir deniz ve taş topluluğu söz konusu ise mutluluğunu tarif edebilir miyim acaba sözlerle? Ya da sesiyle? Ya da gülüşüyle? Ya da deniz kokulu saçlarıyla?
Neredeydin sen Sude bunca yıldır? Neden içimdeki boşluğu öylece bıraktın bunca sene? Neden anneni dalıp dalıp gider gördüğün halde "yalnız" bıraktın?
Bu "annelik" yaşarken büyüyen değişen evrimleşen bir duygu, bir olgu. İlk 1 yıl anneliğin ham olduğu devri temsil ettiğini düşünüyorum, hele hele ilk bebekse, çünkü o ihtiyaç halindeki varlığınız sizden kopmuş gelmiş, başka bir bedene bürünmüş, o sizin, başkası dokunmamalı, O'nu asla bırakmamalısınız gibi geliyor, zamanla bu his yerini daha "mantıklı" (:D) ayakları yere basan hislere bırakıyor ve bu değişimi de tıpkı anneliği bebeğinizi kucağınıza alana dek bilmediğiniz gibi yine bilemiyorsunuz.
Diğer yanda akıp giden bir hayat var, ölenler, acıyı tadanlar, acının farkında olmayanlar, huzursuzlar, mutsuzlar, ya da mutlular, burası benim dünyam diyorum, kimse dokunmasın, dokunuyorlar, o yüzden "farkında" bir çocuk yetiştirmek istiyorum. Keşke başarılı olabilsem, ne mutlu olurum...